Με τον αγώνα του Ατρομήτου απέναντι στον Ηρακλή ολοκληρώνεται το απόγευμα της Δευτέρας (19:30 NOVASPORTS 1) η 24η αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ. Ο Ατρόμητος μετά τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό θέλει να επιστρέψει στις καλές εμφανίσεις και να πάρει τη νίκη τόσο βαθμολογικά, όσο και ψυχολογικά, λίγες μέρες πριν ριχτεί στη «μάχη» των ημιτελικών του Κυπέλλου κόντρα στην ΑΕΚ.
Από την άλλη πλευρά ο Ηρακλής, μετά τη νίκη επί του ΠΑΟΚ και την ισοπαλία με την ΑΕΚ θέλει να συνεχίσει τα επιτυχημένα αποτελέσματα, καθώς με νίκη ανεβαίνει στους 33 βαθμούς, ισοβαθμεί με Αστέρα Τρίπολης στην 6η θέση και βρίσκεται στο -3 από τον Πανιώνιο και την 5η θέση που δίνει είσοδο στα πλέι οφ.
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Ολυμπιακός ήταν το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση και του φετινού τίτλου, του 6ου στη σειρά και 43ου συνολικά στην 90άχρονη ιστορία του συλλόγου. Δεν ξέρω, ωστόσο, ποιοι περίμεναν ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα έφταναν στην πιο γρήγορη κατάκτηση έχοντας στον πάγκο τους έναν πρωτάρη προπονητή, όπως είναι ο Μάρκο Σίλβα.
Ο Πορτογάλος τεχνικός, ο οποίος έχει βρεθεί στο στόχαστρο τον τελευταίο καιρό λόγω της ήττας από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, παρότι η ομάδα του βρέθηκε με 9 παίκτες, αλλά και λόγω του αποκλεισμού από την Άντερλεχτ, πέτυχε τα περισσότερα απ’ όσα του είχαν ζητηθεί από το ξεκίνημα της σεζόν.
Αχτύπητος εφέτος
Ποια ήταν αυτά; Πέρα από το προφανές, δηλαδή την κατάκτηση του πρωταθλήματος, να δημιουργήσει μια ομάδα που θα παίξει ωραίο ποδόσφαιρο, θα είναι σταθερή σε απόδοση και θα δείξει την ισχύ της στα ντέρμπι. Να θυμίσω ότι πέρυσι ο Ολυμπιακός κέρδισε με το ζόρι 1-0 τον ΠΑΟ στο Φάληρο (με κεφαλιά του Αυλωνίτη σε ματς τριών τελικών φάσεων), ηττήθηκε 2-1 στη Λεωφόρο, από τον ΠΑΟΚ με το ίδιο σκορ στο Φάληρο, ενώ αναδείχθηκε ισόπαλος με τον «δικέφαλο του Βορρά» στην Τούμπα.
Φέτος στα ντέρμπι πέτυχε δύο άνετες νίκες σε βάρος του ΠΑΟΚ (2-0 στην Τούμπα, 1-0 στο «Καραϊσκάκη»), πήρε στα χαρτιά τον αγώνα με τον ΠΑΟ, επιβλήθηκε 4-0 της ΑΕΚ εντός και ηττήθηκε 1-0 εκτός. Πέτυχε να οδηγήσει την ομάδα του στην κατάκτηση του τίτλου με 22 νίκες, μία ισοπαλία και μία ήττα, να κλειδώσει την κούπα πριν μπούμε στην άνοιξη και να μετράει ως τώρα 60 γκολ ενεργητικό και μόλις 12 παθητικό. Με άλλα λόγια ο Ολυμπιακός πετυχαίνει κατά μέσο όρο 2,5 γκολ ανά παιχνίδι και δέχεται μισό!
Παράλληλα, κυνήγησε στα ίσια την υπέρβαση από τον όμιλο του Champions League κόντρα στην Άρσεναλ την οποία νίκησε εκτός κι έχασε εντός, ενώ άφησε για πλάκα πίσω του την Ντιναμό Ζάγκρεμπ με δύο νίκες, εξασφαλίζοντας το Europa League, έστω κι αν η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη.
Ανοίγοντας εδώ μια μικρή παρένθεση, ο Ολυμπιακός της τελευταίας 5ετίας έχει συγκεντρώσει στη βαθμολογία της UEFA, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 70.940 βαθμούς, ο ΠΑΟΚ 37.440, ο Παναθηναϊκός 14.940 και η ΑΕΚ 7.940. Με άλλα λόγια, οι άλλες τρεις παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έχουν συγκεντρώσει μαζί τους βαθμούς των «ερυθρολεύκων», παρότι το επίπεδο στο Champions League, είναι ιδιαιτέρως υψηλό.
Ακόμα καλύτερος του χρόνου Για να επιστρέψω στα δρώμενα εντός των τειχών, θα συμφωνήσουμε νομίζω ότι ο σεμνός και ταπεινός Μάρκο Σίλβα χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο και μέσα από τα όποια σφάλματα, απειρία ή αδυναμία παρουσίασε έναν Ολυμπιακό που ανταποκρίθηκε στα «θέλω» του κόσμου του. Εκτός κι αν κάποιος είχε την απαίτηση να αποκλείσει και την Άρσεναλ μια ομάδα που δεν έχει λείψει ποτέ από τη νοκ άουτ φάση του UCL και διαθέτει παίκτες, όπως ο Οζίλ ή ο Αλέξις Σάντσες που κοστίζουν ατομικά όσο όλο το ρόστερ του Ολυμπιακού.
Αίσθησή μου, λοιπόν, είναι ότι ο Πορτογάλος κόουτς που ακόμη μαθαίνει και θα μαθαίνει, γεγονός λογικό αν βάλουμε στην εξίσωση στα χρόνια που ασκεί την προπονητική, δημιουργεί προσδοκίες για να παρουσιάσει κάτι ακόμη καλύτερο την επόμενη σεζόν. Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, οι περισσότεροι από τους προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο της ομάδας τα πήγαν καλύτερα στη δεύτερη χρονιά τους στο τιμόνι της ομάδας. Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Ερνέστο Βαλβέρδε (στην πρώτη του χρονιά αποκλείστηκε από την Ανόρθωση στα προκριματικά του UCL) και του Μίτσελ (αποκλείστηκε από τη Λεβάντε, με δύο ήττες, στο Europa).
Όσοι τον… κατηγορούν λένε ότι ο Μάρκο Σίλβα έχει «κολλήματα» με παίκτες, «εμμονή» σε συγκεκριμένη τακτική, ότι είναι περισσότερο κόουτς της άμυνας κι όχι της επίθεσης κι ακόμη ότι δεν κατάφερε στον δεύτερο γύρο να κρατήσει την ομάδα στο υψηλό επίπεδο του πρώτου. Όλα αυτά μπορεί να ισχύουν σε έναν (μικρό ή μεγάλο) βαθμό. Θετικό πρόσημο ο Σίλβα
Αν τα αθροίσει, όμως, κανείς τα «καλά» και τα «άσχημα» και τα βάλει στο μίξερ, το πρόσημο της φετινής παρουσίας του 38χρονου προπονητή είναι κάτι παραπάνω από θετικό. Με αφορμή, λοιπόν, το γεγονός ότι το πρωτάθλημα «κλείδωσε» 28 Φλεβάρη και ο Ολυμπιακός έκανε τον χειμώνα… καλοκαίρι, ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο Μάρκο Σίλβα όχι απλά πρέπει να συνεχίσει και του χρόνου στον Ολυμπιακό, αλλά πρέπει να στηριχθεί ακόμη περισσότερο για να γίνει ακόμη καλύτερος και να κάνει ακόμη καλύτερη και την ομάδα του.
Αυτό πιστεύω ότι πρέπει να γίνει ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί στο Κύπελλο. Ένα Κύπελλο περισσότερο ή λιγότερο δεν «λέει» πολλά. Μια ομάδα, όμως, που αρέσει και μπορεί να βελτιωθεί, «λέει» πολλά περισσότερα… Ιδιαίτερα όταν υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να παίξει προκριματικά για να μπει στους ομίλους του UCL την επόμενη περίοδο. Τώρα που ο Πορτογάλος ξέρει και δεν είναι πλέον… πρωτάρης μπορεί να προσφέρει και πιο πολλά και πιο καλά! redplanet
Στον αέρα πυροβόλησαν άνδρες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. το βράδυ της Πέμπτης έξω από το στάδιο «Καραϊσκάκης» για να ξεφύγουν από την ενέδρα αγριεμένων χούλιγκαν.
Ανώτατοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. κάνουν λόγο για «ενέδρα θανάτου» που είχαν ως αποτέλεσμα να τραυματιστούν
Μπορεί να έφτασε σχεδόν στο παρά πέντε, μπορεί να χρειάστηκε να φτάσει μέχρι την… Αυστραλία, αλλά ο Ολυμπιακός βρίσκει, όπως φαίνεται, τον ψηλό που έψαχνε.
Oι «ερυθρόλευκοι» έχουν καταλήξει στην περίπτωση του πρώην NBAer, Χακίμ Γουόρικ, ο οποίος αγωνίζεται στην Melbourne. Η μεταγραφή θα ανακοινωθεί από ώρα σε ώρα. Στην Αυστραλία είχε 14,2 πόντους (65% στις βολές, 50% εντός στα σουτ, 16,7% στα τρίποντα), 6 ριμπάουντ, 0,8 ασίστ, 0,7 τάπες, 0,5 κλεψίματα σε 2,2 λεπτά κατά μέσο όρο.
Πρόκειται για παίκτη με αθλητικά προσόντα, που τελειώνει πολύ καλά τις φάσεις κοντά στο καλάθι (κυρίως από πικ εν ρολ κι όχι τόσο από παιχνίδι με πλάτη), αλλά δεν έχει καλό σουτ. Επίσης είναι πολύ καλός στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, τις τάπες, αλλά για την ομαδική άμυνα μένει να φανεί αν μπορεί να προσαρμοστεί άμεσα στα «θέλω» του Γιάννη Σφαιρόπουλου.
Ο ύψους 2,06 μ. και βάρους 99 κιλών Αμερικανός έχει πατήσει τα 33, ωστόσο διαθέτει πλούσια εμπειρία από το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, έχοντας γράψει εκεί 526 συμμετοχές με τις φανέλες των Μέμφις (2005-2009), Σικάγο (2009-2010), Μιλγουόκι (2009-2010), Φίνιξ (2010-2012), Σάρλοτ (2012-2013) και Πέλικανς (2012-2013).
Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του, δε, στον μαγικό κόσμο του NBA μετρούσε κατά μέσο όρο 9,4 πόντους και 4 ριμπάουντ σε 20,2 χρόνο συμμετοχής. Έπειτα από τις ΗΠΑ, ο Γουόρικ έπαιξε επίσης σε Τουρκία και Κίνα, ενώ τον περασμένο Σεπτέμβρη υπέγραψε με την Melbourne.
Ο Βάργκας αν και κατάφερε να σκοράρει εξαιτίας του πέναλτυ δεν το κέρδισε δίκαια. Φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία ότι το φάουλ δεν πάει στην ΑΕΚ. Ίσως ο μόνος λόγο που ο διαιτητής να έδωσε το φάουλ είναι απλά και μόνο επειδή όταν έγινε το συμβάν έπεσε ο παίκτης της ΑΕΚ. Επίσης η μπάλα δεν
Αποτέλεσε θέμα συζήτησης και στη διάρκεια του σχολιασμού της αναμέτρησης για λογαριασμό του Sport24 radio 103,3 το γεγονός ότι οι «ερυθρόλευκοι» με βάση τις εντολές που είχαν από την τεχνική ηγεσία, ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί στο ανασταλτικό σκέλος.
Με το πού έχαναν την κατοχή και πριν προλάβουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ να αλλάξουν μια-δυο πάσες για να περάσουν τη μεσαία γραμμή, οι ένδεκα παίκτες του Μάρκο Σίλβα, ακόμη και ο σέντερ φορ Ιντέγε, είχαν επιστρέψει και μάρκαραν πίσω από τη μπάλα. Αυτό δεν έγινε μόνο επειδή έπρεπε να κλείσουν τους διαδρόμους προς την εστία του Ρομπέρτο, αλλά και για να προετοιμαστούν ενόψει των δύο ακόμη πιο δύσκολων αγώνων που έρχονται.
Αν για έναν λόγο ήταν χαρούμενος ο 38χρονος προπονητής μετά από τον αγώνα, πλην φυσικά της πολύτιμης νίκης, ήταν το γεγονός ότι η ομάδα του Τούντορ δημιούργησε σε 90+ λεπτά μόλις μία τελική προσπάθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΠΑΟΚ, παρά τις όποιες απουσίες του, παρατάχθηκε στο «Καραϊσκάκη», με Μπερμπάτοφ, Κλάους, Μακ και Πέλκα. Τέσσερις ποδοσφαιριστές με μεγάλη ικανότητα στο επιθετικό σκέλος.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ολυμπιακός δεν απειλήθηκε καθόλου σε όλο το ματς κι αυτό είναι απόρροια της συνέπειας που έδειξαν οι παίκτες του στο χαμαλίκι της άμυνας, τηρώντας τις άνωθεν εντολές. Ακριβώς το ίδιο θέλει ο Μάρκο Σίλβα να κάνουν και στο ΟΑΚΑ, αλλά και στον αγώνα των Βρυξελλών. Να παίξουν με την ίδια συνέπεια και ακόμη μεγαλύτερη προσοχή στην άμυνα, ώστε να περιορίσουν στο ελάχιστο τις φάσεις που θα χρειαστεί να εμπλακεί ο Ρομπέρτο.
Αυτός είναι και ο λόγος που η τεχνική ηγεσία δεν θέλησε να ρισκάρει περισσότερο στον αγώνα της Κυριακής. Μπορεί το 1-0 να ήρθε πολύ νωρίς, μόλις στο 8ο λεπτό από το πολύ ωραίο γκολ του Ομάρ, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να ρισκάρει για 2ο από τη στιγμή που και ο ΠΑΟΚ έμεινε στο καβούκι του.
Δεν είναι τυχαίο ότι στα τελευταία 20 λεπτά, διάστημα στο οποίο είχαν ήδη αποβληθεί ο Τζαβέλας και ο Ζντιέλαρ, ο Ολυμπιακός έπαιζε με 4-4-1 και ο ΠΑΟΚ με 4-3-2. Ακόμη και τότε που δημιουργήθηκαν περισσότεροι κενοί χώροι προς την εστία του Βελλίδη, ο Μάρκο Σίλβα προτίμησε οι παίκτες του να μείνουν περισσότεροι προσηλωμένοι στο πως δεν θα δεχθούν γκολ παρά στο πως θα σκοράρουν ξανά.
Το ίδιο ακριβώς θέλει να επαναλάβουν και στα παιχνίδια που έρχονται. Κι αν στον αγώνα του Σαββάτου το ρεαλιστικό κίνητρο του Ολυμπιακού είναι να διατηρήσει το αήττητο από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος και έτερον ουδέν (σ.σ. ο τίτλος έχει κριθεί εδώ και καιρό), στο πρώτο ματς με την Άντερλεχτ, μια πιθανή επανάληψη του αγώνα με τον ΠΑΟΚ θα ήταν ιδανικό σενάριο.
Αυτό ακριβώς θέλει να κάνουν οι «ερυθρόλευκοι» και στο «Κονστάντ Βάντεν Στοκ». Να ελέγξουν το ρυθμό της αναμέτρησης και να μην αφήσουν τους παίκτες της Άντερλεχτ να τους απειλήσουν αν δεν έχουν προηγουμένως «ματώσει» για να φτάσουν στην περιοχή του Ρομπέρτο. Παράλληλα, θα επιχειρήσουν να χτυπήσουν τους Βέλγους είτε στην κόντρα είτε από στατική φάση, τομείς στον οποίο ο Ολυμπιακός έχει την υπεροπλία.
Για να πάμε και λίγο πιο μακριά τη βαλίτσα, ο Μάρκο Σίλβα θέλει να καθαρίσει την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι. Να στήσει έτσι την ομάδα του, ώστε να χτυπήσει τους αντιπάλους μέσα στο σπίτι τους και να αυξήσει κατακόρυφα τις πιθανότητες πρόκρισης πριν από τη ρεβάνς του Φαλήρου. Πιστεύει ότι οι παίκτες του έχουν τον τρόπο να τα καταφέρουν αν μείνουν πιστοί και συγκεντρωμένοι στο πλάνο, χωρίς να παρασυρθούν από τον τρελό ρυθμό που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν οι γηπεδούχοι.
Υπό μία έννοια, μάλιστα, δεν τον… χάλασε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο Ζντιέλαρ ως τιμωρημένος δεν θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στον αγώνα με την ΑΕΚ, καθώς θα έχει τον πιτσιρικά Σέρβο χαφ έτοιμο και «φρέσκο» να αγωνιστεί από το ξεκίνημα του αγώνα των Βρυξελλών. Στα 20 χρόνια του ο Σάσα κατάφερε να γίνει απαραίτητος σε ένα κλαμπ με τεράστιες απαιτήσεις και σε έναν προπονητή που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του…
Έχουν περάσει 32 χρόνια από εκείνη την τραγική ημέρα που το τότε στάδιο “Καραϊσκάκη” γέμισε με αίμα, πόνο και δάκρυα. Μια ημερομηνία που ο κόσμος των “ερυθρολεύκων” δεν έχει ξεχάσει και δεν θα ξεχάσει ποτέ, άλλωστε ακόμη και τώρα όταν ο Ολυμπιακός αγωνίζεται στο Νέο Γήπεδο Καραΐσκάκη, όλοι είναι εκεί, είναι τα αδέλφια που οδηγούν την ομάδα, οι “αθάνατοι”.
Ήταν Κυριακή 8 Φεβρουαρίου…
Ήταν Κυριακή 8 Φεβρουαρίου του 1981 και στο «Γ. Καραϊσκάκης» διεξαγόταν το ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού-ΑΕΚ. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από 35.000 φιλάθλους και των δύο ομάδων. Το ματς εξελίχθηκε σε θρίαμβο για την ομάδα του Ολυμπιακού και το τελικό 6-0 έκανε τους οπαδούς των γηπεδούχων να θέλουν να αποθεώσουν τους “ερυθρόλευκους” ποδοσφαιριστές.
Ένα μεγάλο μέρος των φιλάθλων που βρίσκονταν στη θύρα 7 θέλησε να αποχωρήσει και να κινηθεί εξωτερικά του γηπέδου προς τη θύρα 1 -απ’ όπου θα έβγαιναν οι ποδοσφαιριστές.
Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ και τα γέλια μετατράπηκαν σιγά-σιγά σε φωνές και αργότερα σε κλάματα. Ένας από τους οπαδούς που βρισκόταν μπροστά γλίστρησε και βρέθηκε στο έδαφος. Εκείνη την ώρα η πόρτα της θύρας ήταν κλειστή -ή μισάνοιχτη σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες- με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα χάος καθώς ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο. Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιοι αστυνομικοί καταφέρνουν να ξηλώσουν ένα από τα τουρνικέ της θύρας και να απεγκλωβίσουν αρκετό κόσμο.
Οι πρώτοι νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται στο Τζάνειο νοσοκομείο με περιπολικά, ασθενοφόρα και Ι.Χ., ενώ η τηλεόραση κάνει έκκληση σε γιατρούς ζητώντας τους να βοηθήσουν για την αντιμετώπιση των τραυματιών. Το κλίμα εκείνες τις ώρες στο νοσοκομείο ήταν τραγικό. Χιλιάδες κόσμου έσπευσε εκεί, με την ελπίδα να μην είναι κάποιος δικός του άνθρωπος στη λίστα με τους τραυματίες ή τους νεκρούς, που τελικά έφτασαν τους 21
.
Το βράδυ εκείνης της ημέρας, περίπου 300 φίλοι του Ολυμπιακού προσπάθησαν να εισέλθουν στο στάδιο Καραΐσκάκη προκειμένου να βρουν τους υπευθύνους και να τους ζητήσουν το λόγο για το συμβάν αλλά μια διμοιρία των ΜΑΤ τους απώθησε.
Από εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου του ’81 μέχρι και σήμερα, οι ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί πουθενά: όπως συμβαίνει με όλα τα κακώς κείμενα του αθλητικού χώρου. Οι οικογένειες που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα δεν έμαθαν ποτέ το γιατί, καθώς ορισμένοι ήθελαν να καλύψουν την απερισκεψία ή την αδιαφορία των υπευθύνων. Τα ονόματα των φιλάθλων που έχασαν τη ζωή τους: Δημήτρης Αδαμόπουλος (40 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18), Σπύρος Ανδριώτης (24), Γιάννης Διαλυνάς (20), Γιάννης Κανελλόπουλος (18), Κώστας Καρανικόλας (26), Αντώνης Κουρουπάκης (34), Μιχάλης Κωστόπουλος (21), Σπύρος Λεωνιδάκης (18), Ευστράτιος Λούπος (20), Μιχάλης Μάρκου (27), Βασίλης Μάχας (20), Κώστας Μπίλας (28), Ηλίας Παναγούλης (17), Αναστάσιος Πιτσόλης (30), Κώστας Σκλαβούνης (16), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19), Παναγιώτης Τουμανίδης (14), Νίκος Φίλος (19), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34) και Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23).
Συγκλονιστική μαρτυρία
Όλοι εμεις οι εναπομείναντες φιλαθλοι του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, σαν ελάχιστο φόρο τιμής στα 21 αδικοχαμένα αδέλφια μας που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλιά της Θύρας 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη, δημοσιεύουν μία απο τις δεκάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες που έχουν ως πρωταγωνιστές του ήρωες εκείνης της ημέρας με τον Έφηβο στη καρδιά, και που απο εκείνο το ηλιόλουστο Κυριακάτικο απόγευμα και μετά παρακολουθούν τον πολυαγαπημένο τους Ολυμπιακό απο την γειτονιά των αγγέλων…
Παράλληλα, παρατίθεται και φωτογραφικό υλικό απο τις ημέρες εκείνες, ως μιά ακόμα ιστορική μαρτυρία του τραγικού δυστυχήματος που χαράχθηκε ανεξίτηλα στην ιστορία του Ολυμπιακού ως η πλέον μαύρη στιγμή της… Για τον Σπύρο, ο θάνατος του μέσα στο Καραϊσκάκη, έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος… «Πάμε ρε Σπυράκι να πιούμε καμιά μπυρίτσα και να πειράξουμε καμιά ψόφια», του έλεγα. «Τι λες ρε Μανωλιό, μυαλό κουκούτσι έχεις! Ο Θρύλος παίζει και εσύ μου λες για γυναίκες. Άσε με ρε, είμαι μικρός ακόμα για τέτοια. Έχω καιρό…», έλεγε. Όλοι νομίζαμε ότι είχε καιρό να ζήσει την ζωή του, να χαρεί τον Ολυμπιακό του. Η οικογένεια του, οι φίλοι του, όλοι μας. Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί η έστω να περάσει από το μυαλό του, αυτό που θα γινότανε εκείνη την μέρα και τι παγίδα μας είχε στήσει ο θάνατος.
Η θύρα θανάτου…
Η θύρα θανάτου… Εγώ, ο Μανωλιός, 18 χρόνων τότε , Ολυμπιακός με τις ώρες μου, είχα τον Σπύρο να με βάζει σε τάξη (όπως έλεγε) και να μου θυμίζει ποιά είναι η θέση μας και που έπρεπε να είμαστε όταν έπαιζε ο Ολυμπιακός. Το Σάββατο, στις 7/2, δεν κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ. Μαζευτήκαμε στο λιμάνι, με μιά μπύρα στο χέρι μέχρι το πρωί. Ξεχαστήκαμε με την κουβέντα, είχε φάει τότε μεγάλο κόλλημα με τον Γαλάκο. Όλο για αυτόν μιλούσε, ήταν τρελός και παλαβός για εκείνον. «Αύριο θα πάω, σίγουρα πράγματα! Να τον φιλήσω, να τον ακουμπήσω απλά, και μετά δεν θα πλυθώ μέχρι την άλλη Κυριακή…», έλεγε. «Δεν με χωράνε τα παπούτσια μου όταν τον βλέπω, θέλω να τα βγάλω και να τρέξω προς το μέρος του. Είναι ο Θεός ο ίδιος!», μονολογούσε. «Μην βλαστημάς ρε Σπύρο», του έλεγα εγώ ο αφελής… Πήγαμε σπίτι με τα ποδιά θυμάμαι. Από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι, με την κουβέντα δεν καταλάβαμε τον ποδαρόδρομο.
“Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα, οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: στο Καραϊσκάκη” Την άλλη μέρα ο Σπύρος σήκωσε πυρετό. «Μας πήρε το αεράκι ρε Σπύρακλα», του είπα. Η κυρα Κατερίνα το θεώρησε απίθανο να σηκωθεί να πάει στον αγώνα. «Άστη να λέει, δεν χάνω τον αγώνα με την χανούμισσα εγώ, και πεθαμένος θα πάω!». Θεέ μου, τι κουβέντα… Ξεκινήσαμε από τις 11 να κατηφορίζουμε. Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα, οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: στο Καραϊσκάκη. Σε όλη την διαδρομή ο Σπύρος ήταν χαμένος (όπως πάντα πριν από κάθε αγώνα), τραγούδαγε και μίλαγε μόνος του. «Φτάσαμε Μανωλιό, φτάσαμε! Κοίτα το, κοίτα το, είναι παράδεισος!». «Παράδεισος για εμάς και κόλαση για τους άλλους», του είπα και μας έπιασαν τα γέλια. Στις 12 ήμασταν ήδη μέσα, Θύρα 7 όπως πάντα.
“Τίποτα μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου”
Οι φωνές, τα τραγούδια, τα πανό, σε βάζανε αμέσως στο κλίμα. Τίποτα μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου και αγωνίας, και ο Χάρος θα σκέπαζε με την κατάμαυρη σκιά του το φαληρικό στάδιο… Όταν βγήκε η ομάδα, το γήπεδο άλλαξε μορφή. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να περιγραφούν με λόγια, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά, όλων, όλων μας. Έβλεπε ο καθένας μας στο πρόσωπο του άλλου, σαν να κοιτούσαμε μέσα από γυαλί, την αγάπη του για την ομάδα. Για τους παίκτες, το γήπεδο, για όλα. Τα πάντα για τον Ολυμπιακό. Ο Σπύρος είχε ήδη εξαφανιστεί από δίπλα μου.
Μετά απο κάποια λεπτά, τον είδα πάνω στο κάγκελο να φωνάζει: «Γαλάκο είσαι ένας και μοναδικός!». Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι ζούσαμε κάτι το απίθανο. Μα ο Χάρος, παραμόνευε… Τα λεπτά άρχισαν να κυλούν. Το τόπι χανότανε μέσα στα ποδιά των παιχταράδων μας. Ένα γήπεδο «στο πόδι», χωρίς σταματημό, ένα γήπεδο κόλαση. Μετά από το 3ο λεπτό του παιχνιδιού, με ένα τρομερό κατέβασμα που έκανε ο Γαλάκος, έβαλε το πρώτο του γκολ. Αυτό ήταν. «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ! Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!»
Το γήπεδο πήρε φωτιά, και μαζί με αυτό και η καρδιά του Σπύρου, ο οποίος γκρεμοτσακίστηκε από το κάγκελο μέσα στα πανηγύρια.Το κεφάλι του άνοιξε, αλλά ποιός έδινε σημασία. Ούτε ο ίδιος. Μέσα στα αίματα φώναζε: «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ! Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!» «Ρε Σπύρακλα, πρόσεχε ρε. Θα σκοτωθείς ρε φίλε» «Υπάρχει πιο γλυκός θάνατος ρε??? Να σου πω εγώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»… Τέλος του ημίχρονου. «Έλα να κάτσεις λίγο κάτω ρε τρελέ». «Κακομοίρη μου, αν σε δει η κ. Κατερίνα έτσι, θα σου το κόψει το γήπεδο μια και καλή! Δεν πρέπει να δεί την κεφάλα σου σπασμένη, ρε». «Καλά ρε, θα δούμε μετά τι θα κάνουμε, όχου…» Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και ο Σπύρος έμεινε τελικά μαζί μου, δεν αισθανότανε και πολύ καλά. Όταν όμως ο Γαλάκος ξανακάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα, ανέβηκε πάλι στα κάγκελα και χοροπήδαγε σαν το κατσίκι… «Οικονομόπουλε, να τον προσεχείς αυτόν, θα σου καρφώσει κι άλλα!», έλεγε στον τερματοφύλακα. Τα γκολ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η καρδιά μας είχε βγει από την θέση της και έκανε και αυτή τις βόλτες της μέσα στο γήπεδο.
“Το σκορ ήταν 4-0 και το γλέντι φούντωνε”
Ο Κουσουλάκης και ο Ορφανός είχαν ήδη βάλει από ένα γκολ. Το σκορ ήταν 4-0 και το γλέντι φούντωνε, γλέντι που έγινε ακόμα πιο ξέφρενο έπειτα από την τρελή κούρσα του Βαμβακούλα και το 5-0. Το όνειρο που ζούσαμε, ένα πραγματικό γεγονός πλέον, έφτασε στην αποκορύφωση του όταν ο Μάϊκ Γαλάκος στο 84′ έκανε το 6-0. Δεν θέλαμε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν θα έφερνε την καρδιά μας σε τέτοιο παραλήρημα. Και έτσι ξαφνικά, όλα άρχισαν… «Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!» «Που πάνε όλοι ρε Σπύρο, που να πάμε;» «Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!» «Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…» Που να ακούσει… «Γαλάκο, σου ‘ρχομαι!», φώναζε. Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο μαζί με τόσους άλλους. «Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!».
Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει απο χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω. «Μην χαθούμε, ρε!», του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί, ξαφνικά, τον είδα να χάνεται, να πέφτει. Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές… «Ρεεεεεεεεεεεεεεε! Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!», φώναζα. «Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!». Η φωνή μου, ένα τίποτα μέσα στον όχλο, όλοι τρέχανε όλο και πιό πολύ, χωρίς να ξέρουν οτι απο κάτω βρίσκεται κόσμος. «Ανοίξτε ρεεεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες!!! Ανοίξτε γ… το στανιό μου…ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι ρεεεεεε…Ανοίξτε μ…!!! Μηηηηηηη, μη τρέχετε, είμαστε κάτω ρεεεεεεε!!!»… Λόγια, οδύνης λόγια, χαραγμένα σαν από κοφτερή λεπίδα πάνω στην καρδιά μου. Είχαν πέσει από πάνω μου παιδιά και απο κάτω μου άλλα να φωνάζουν σπαρακτικά. Μετά από κάποια ώρα, κατάφερα να σηκωθώ ενώ ακόμα παλικάρια, το ένα μετά το άλλο, έπεφταν κάτω στις σκάλες.
“Του έβγαλα το κεφάλι μέσα από το κάγκελο.” Βλέπω, μέσα στον χαλασμό, τον Σπύρο σφηνωμένο στην γωνία της πόρτας. Ένα κουβάρι να φωνάζει: «Ααααααααααααα το κεφάλι μου, το κεφαλάκι μουυυυυυ…”. Πήγα κοντά του. Του έβγαλα το κεφάλι μέσα από το κάγκελο. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα πάνω του, δεν το αισθανόταν. Βρήκαμε ένα άνοιγμα, μια τρύπα που προσπάθησαν να ανοίξουν στην πόρτα. Βγήκαμε έξω. Έσυρα σαν τσουβάλι τον Σπύρο στον περίβολο της θύρας, και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ένιωθε τίποτα πάνω του. Του στερέωσα το κεφάλι στο τοίχο. Έβαλα τα κλάματα.. Δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει ούτε η μανά του έτσι όπως ήταν… «Σπύρο…Μίλα ρε φίλε. ΜΙΛΑΑΑΑ!!!» «Πονάω…Το κεφάλι μου…Πονάω…Τι γίνεται;…Tι έγινε;…Πονάω Μανωλιό. Πονάωωωωωω…» «Σώπα, σώπα. Έρχονται ρε, έρχονται. Θα σε φτιάξουν ρε, μη μιλάς…Σώπα…» «Γιατί φωνάζουν; Τι γίνεται ρε Mανωλιό. Τι γίνεται, τι μας κάνανε.» «Τίποτα, σταμάτα αγόρι μου, έρχονται».
“Kραυγές που σου έκαιγαν την ψυχή”
Τον αφήνω, πάω προς την είσοδο να βοηθήσω. Περνάω το χέρι μου μέσα από την τρύπα, 10 άτομα το αρπάζουν. Προσπαθούσαν να γλιτώσουν, να βγούν. Δεν μπορούσα να πιάσω κανέναν. Έπιανα ένα χέρι, αλλά ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω το υπόλοιπο σώμα. Μια μάζα όλα, χέρια, πόδια, μυαλά, όλα ένα… Έξω από την είσοδο, κόσμος να τρέχει να βοηθήσει, πανικός, κραυγές, κραυγές που σου έκαιγαν την ψυχή. Όλα μία κόλαση… Τα πρώτα ασθενοφόρα έφτασαν. Έτρεξα στον Σπύρο. «Σπύρακλα, έλα φτάσανε, έλα πάμε στον γιατρό, πάμε! Ακούς; Θα σε πάρω αγκαλιά να σε πάω μέχρι εκεί, ακούς; Κάνε υπομονή, ήρθαν…» Δεν μιλούσε. Τα μάτια του τρεμόπαιζαν κλειστά, δεν μίλαγε, δεν κουνιόταν.
«Όχι ρε! Όχι…Σπύρο, κάνε κουράγιο”
Τα έχασα… «Όχι ρε! Όχι…Σπύρο, κάνε κουράγιο, ήρθανε ρε. Έλα, και θα σου φέρω τον Γαλάκο να σε δει, ακούς;…Ακούς Σπύρο μου;…Έλα πάμε, πάμε αγόρι μου, πάμε…» Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Το κεφάλι του κρεμότανε κάτω. Τον πάω στο πρώτο ασθενοφόρο που είδα μπροστά μου, είχαν μέσα αλλά δυό παιδιά. «Πάρτε τον, πάρτε τον σας παρακαλώ. Δεν μιλάει, δεν σαλεύει, πάρτε τον!» «Στο δίπλα, είναι άδειο. Στο δίπλα…», μου λέει ο νοσοκόμος. Πάω δίπλα, τον παίρνει ένας γιατρός, τον βάζουν στο φορείο, του περνάνε ορούς και την μάσκα οξυγόνου και στο τέλος του φοράνε ένα κολάρο στο λαιμό. «Γιατρέ τι…Τι γίνεται, πες μου…Πες, ζει;
Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς το Τζάνειο. Στη διαδρομή, ο νοσοκόμος του μέτραγε την πίεση και του έκανε συνέχεια ενέσεις. «Γιατρέ τι…Τι γίνεται, πες μου…Πες, ζει; Θα γίνει καλά; Πες μου, σε παρακαλώ, είμαι φίλος του, πες μου!» “Πρέπει να έχει σπάσει τον λαιμό του, δύσκολα…Θα δούμε…” «Όχι ..Όχι ρε Σπύρο, μην μου το κανείς αυτό, όχι…Έλα, ξύπνα! Ξύπνα!!!» Με έπιασε πανικός. Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον κουνάω πέρα δώθε. Του έβγαλα τον ορό απο το χέρι κατα λάθος. Δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Κρύωνα, ίδρωνα, είχα πάθει σοκ. Ο γιατρός με τράβηξε μακριά, έβαλε τον ορό στον Σπύρο, και μου είπε ότι δεν του κάνω καλό με αυτό τον τρόπο.
“Άρχισα να κλαίω” Με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει μια ηρεμιστική ένεση. «Όχι δεν θέλω τίποτα, καλά είμαι», του είπα. Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ήδη ο πανικός είχε μεταφερθεί εκεί. Βγήκαμε, πήραν τρέχοντας στην εντατική τον Σπύρο. Εγώ πήγα στα ιατρεία να μου περάσουν μια γάζα στο κεφάλι, το είχα σκίσει. Μετά βγήκα και περίμενα τα νέα για τον φίλο μου. Άρχισα να κλαίω, μόλις συνειδητοποιούσα τι είχε γίνει. Ζήτησα από τους γιατρούς να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια του Σπύρου. Πήρα τηλέφωνο σπίτι του… «Μαρία, δώσε μου την μαμά σου…Κυρία Κατερίνα…». Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου… «Μανωλιό, πες μου ότι είσαστε καλά! Βλέπουμε τηλεόραση, μάθαμε τι έγινε, πες μου μόνο αυτό…Γιατί κλαίς αγόρι μου; Μην κλαις, πέρασε τώρα…Δώσε μου τον Σπύρο να ησυχάσω, δώσε μου να του μιλήσω στο τηλέφωνο…» «κ. Κατερίνα, ελατέ από δω…Δεν είναι καλά ο Σπύρος». Η γυναίκα έπεσε, λιποθύμησε στο λεπτό. Επικράτησε πανικός.
«Γιατί Θεέ μου…»
Ο θείος του πήρε το τηλέφωνο σαν πιο ψύχραιμος (ο πατέρας του είχε πεθάνει), ένας δεύτερος πατέρας για αυτόν. Του εξήγησα τι είχε συμβεί… Σε 15 λεπτά φτάσανε. Το χάος έξω από το νοσοκομείο επιβάρυνε την κατάσταση της κυρίας Κατερίνας, η οποία έχασε πάλι τις αισθήσεις της. Την πήγαν οι γιατροί να ξαπλώσει. Ο θειος του Σπύρου έκλαιγε ασταμάτητα. Πήγε να τον δει. Όταν βγήκε δεν μας μίλησε. Κατευθύνθηκε προς την έξοδο, πήρε φόρα, και κοπάνισε την γροθιά του στον τοίχο… «Γιατί Θεέ μου…», φώναξε, «ΓΙΑΤΙ; Γιατί το παλικάρι μου ρε…» Η μικρή του αδερφή έτρεξε προς το μέρος του, του έπιασε το πόδι και άρχισε να κλαίει. Αυτή την εικόνα την έβλεπες παντού, σε κάθε γωνία μέσα στο νοσοκομείο. Στο νεκροθάλαμο, μαζεύονταν συνέχεια συγγενείς, προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους.
“Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα απο το να είσαι με την αμφιβολία”
Συνεχείς λιποθυμιές. Οι γιατροί τρέχανε να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Εγώ, η μητέρα του, ο θείος του και οι αδερφές του, καθόμασταν και περιμέναμε με αγωνία να έρθει κάποιος να μας πει κάτι, το παραμικρό. Νοσοκόμες και γιατροί, πήγαιναν μέσα έξω συνεχώς. Δεν τις κοιτούσα ποτέ, δεν ήθελα να έρθουν προς το μέρος μας. Το ένα παιδί μετά το άλλο έφευγε από την ζωή. Όλοι μπαίνανε στον ψυχρό θάλαμο με μια ελπίδα, να μην είναι ο δικός τους άνθρωπος ένα απο τα σκορπισμένα πτώματα που βρίσκονταν κάτω στο δάπεδο του νεκροτομείου. Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν ταυτότητα πάνω τους, οπότε έπρεπε να γίνει αναγνώριση από τους συγγενείς. Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα απο το να είσαι με την αμφιβολία, να περιμένεις την σειρά σου να μπείς σε εκείνο το δωμάτιο, μη ξέροντας αν θα βγείς με το παιδί σου νεκρό στα χέρια σου ή όχι. Η πιό συγκλονιστική αναγνώριση ήταν του πιό μικρού παιδιού, του Παναγιωτάκη Τουμανίδη. “Σήκω αγόρι μου να φύγουμε…”
Οι θείοι του, όταν τον αναγνώρισαν, άρχισαν με λιγμούς να του φωνάζουν: «Αυτό…Αυτό είναι το παλικάρι μας. Σήκω Παναγιώτη μου..Σήκω αγόρι μου να φύγουμε, σήκω λεβέντη μουυυυ». Ήταν απίστευτο όλο αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε, και επιβάρυνε ακόμα πιό πολύ την κατάσταση μας, την ίδια στιγμή που περιμέναμε νέα από τους δικούς μας ανθρώπους. Μανάδες πέφτανε στο πάτωμα, πατεράδες ξεσπούσαν με γροθιές στους τοίχους από την οδύνη. Ξαφνικά, είδα έναν γιατρό να κατευθύνεται προς εμάς. Δεν το ήθελα, αλλά η ώρα είχε φτάσει… Πλησίασε προς το μέρος μας. Το ύφος του, παγερό αλλά ταυτόχρονα γεμάτο θλίψη. Η μητέρα του κατάλαβε…Άρχισε να κλαίει και να φωνάζει το όνομα του παιδιού της, του Σπυράκου. «Σπύρο μουουου…Αγόρι μου…Όμορφε μου…». Ετών 18 Ημερομηνία θανάτου: 8/2/81
Όλοι πέσανε πάνω της να την κρατήσουν. Ο γιατρός γύρισε σε εμένα, τα μάτια μου τρέχανε, δεν έβγαλα μιλιά. Μίλησε αυτός. «Λυπάμαι, το χάσαμε το παλικάρι, λυπάμαι ειλικρινά», είπε. Έπεσα, κάθισα στο πάτωμα. «Όχι ρε Σπύρο, όχι ρε φίλε…ΦΙΛΕ ΜΟΥ…ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ…ΟΧΙ» Ήταν το τέλος μιας ζωής, μόλις 18 χρόνων. Μια ζωής, που μου χάρισε πολλά, και μου πήρε άλλα τόσα. Ήταν ο φίλος μου, ο αδερφός μου, ένα κομμάτι από την ζωή μου, από την ψυχή μου. Ο άνθρωπος μου, ο ΣΠΥΡΑΚΛΑΣ… Λεωνιδάκης Σπύρος, Ετών 18 Ημερομηνία θανάτου: 8/2/81 Ώρα θανάτου: 20:30 Τώρα, 28 χρόνια μετά, μεγάλος πιά και εγώ, παντρεμένος με 2 παιδιά, τον Σπύρο και την Νεφέλη.
Ήρθε ο «μοναδικός του», ο Μάϊκ Γαλάκος.
Δεν ξεχνάω ποτέ τον φίλο μου τον Σπύρο, που χάθηκε άδικα, που έφυγε από την ζωή χαρούμενος για την ομάδα του, με το χαμόγελο στα χείλη και το όνομα του Γαλάκου μέσα στην ψυχή του. Πέθανε πάνω στο καθήκον, πέθανε για την μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Πέθανε όμως και εξαιτίας της απροσεξίας και της ανευθυνότητας κάποιων. Η οργή μετά απο τόσα χρόνια έχει εξασθενήσει και την έχει διαδεχθεί η λύπη και η θύμηση αυτών των παιδιών. Στην κηδεία του Σπύρου, ήρθε ο «μοναδικός του», ο Μάϊκ Γαλάκος. Ο παίκτης που τον έκανε να τρέξει στα “σκαλιά του θανάτου” για να τον συναντήσει.
“Θα σε θυμόμαστε πάντα παλικάρι μου…Γαλάκος».
Ένα τηλέφωνο στον Ολυμπιακό αρκούσε. Σημαίες, φανέλες, κασκόλ παντού. Τον συνόδευσε και μια φανέλα ακουμπισμένη στην κοιλιά του, με την υπογραφή του Μάϊκ: “Θα σε θυμόμαστε πάντα παλικάρι μου…Γαλάκος». Όταν μετά απο μήνες κόπασε ο θόρυβος από όλη την ιστορία, η οικογένεια του Σπύρου είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα: Ήταν ο κύριος Νταϊφάς. Ήθελε να εκφράσει προσωπικά την λύπη του για τον θάνατο του Σπύρου. Δεν ήθελε, είπε, να πάρει πιο πρίν, γιατί οι οικογένειες των παιδιών χρειαζόντουσαν ηρεμία. Όλοι οι παίκτες τότε είχαν πάθει σοκ απο όλα αυτά τα γεγονότα. Επισκέπτονταν τα τραυματισμένα παιδιά και τις οικογένειες των θυμάτων με δάκρυα στα μάτια.
Αρκετοί απο αυτούς έδωσαν απο την τσέπη τους αρκετά χρήματα στις οικογένειες. Είναι χαρακτηριστικό οτι 2 από τα 21 θύματα ήταν προσωπικοί φίλοι του Νίκου Αναστόπουλου, ο οποίος είχε προμηθεύσει ο ίδιος τα παιδιά με τα εισιτήρια της “μαύρης θύρας”. Ήταν ο Μιχάλης Μάρκου με την αρραβωνιαστικιά του Ζωγραφιά Χαϊρατίδου. Θυμάμαι τον Μάικ Γαλάκο ο οποίος έλεγε ότι μία ώρα μετά από το τραγικό γεγονός, καθότανε στο γήπεδο και κοιτούσε την Θύρα 7, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του. “Ο μικρός μου γιός πήρε το όνομά του.”
Έλεγε οτι είναι απίστευτο να βάλει ο νούς του πως τα παιδιά που ήταν εκεί, που τραγουδούσαν το όνομα του Θρύλου, που γιόρταζαν τον θρίαμβο του Ολυμπιακού, αυτά τα ίδια παιδιά ποδοπατήθηκαν απο την χαρά τους για την μεγάλη νίκη την ίδια στιγμή που οι παίκτες πανηγυρίζαν στα αποδυτήρια το αποτέλεσμα… Απο τότε ξαναπήγα στο γήπεδο, όχι αρκετές φορές όμως. Θυμάμαι πως όταν περνούσα έξω από το Καραϊσκάκη, ο πόνος γινόταν αβάσταχτος. Προσπαθώ ακόμα και τώρα να λέω στα παιδιά μου, για εκείνη την μοιραία μέρα. Τους έχω πεί τα πάντα για τον ΣΠΥΡΑΚΛΑ, ο μικρός μου γιός πήρε το όνομά του. “Δεν τιμωρήθηκαν ποτέ”
Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω απο αυτό το γεγονός, θέλοντας και μη. Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τον Ολυμπιακό και τον φανατισμό που είχαν αυτά τα παιδία για την ομάδα. Δεν είναι έτσι όμως. Ο Ολυμπιακός αυτός είναι, των μεγάλων συγκινήσεων. Δεν φταίει σε τίποτα ούτε αυτός, ούτε η αγάπη, ούτε ο φανατισμός, ούτε τίποτα τέτοιο. Μόνο η εγκληματική αβλεψία μερικών, οι οποίοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, μα ποτέ. Αν δεν είχαν ανοίξει την Θύρα 8, τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα.
“Το δικαστήριο να τους αθώωσε όλους αλλά οι τύψεις θα τους ακολουθούν” Η Θύρα 7, ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που δεν οδηγούσε κατευθείαν στις κερκίδες. Στο τέλος της σκάλας, υπήρχε μια στοά σκοτεινή περίπου 50 μέτρων που έφτανε μέχρι την εξέδρα. Όταν έβγαινες απο το γήπεδο, δεν μπορούσες να δείς αν υπήρχε κόσμος στην σκάλα ή αν η πόρτα είναι ανοιχτή. Ακόμα και τώρα, δικαιολογώ απόλυτα τα παιδία που πήγαν ώρες μετά για να βρούν τους υπευθύνους για όλη την τραγωδία. Δεν είχε όμως κανένα νόημα πλέον. Μπορεί το δικαστήριο να τους αθώωσε όλους αλλά οι τύψεις θα τους ακολουθούν μέχρι να πεθάνουν… Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, δίνω το παρόν μαζί με όλη την οικογένεια μου στο μνημόσυνο για τα 20 παιδιά και τον έναν αδερφό μου, που χάθηκε έτσι ξαφνικά .Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ.
“Όταν πήγα για πρώτη φορά στο νέο Καραϊσκάκη, τα πόδια μου κόπηκαν.” Όταν πήγα για πρώτη φορά στο νέο Καραϊσκάκη, τα πόδια μου κόπηκαν. Η θυσία αυτών των παιδιών είχε επιτέλους αντίκρισμα. Πήγα μαζί με τις αδερφές και τον θείο του Σπύρου και βρεθήκαμε πάλι στο μέρος που άφησε την τελευταία του πνοή, μιά πνοή την οποία αφιέρωσε στην αγαπημένη του ομάδα, στο ιδανικό της ζωής του: Στον Ολυμπιακό του, στον Ολυμπιακό μας. Ήταν αβάσταχτος ο πόνος, και τα δάκρυα ασταμάτητα. Η φράση «Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», τρύπησε την καρδιά μας. Μας έλειπε, μας έλειπε πολύ… Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην κερκίδα του Τορίνο, το 1999 αν δεν κάνω λάθος, δημιουργήθηκε ένα σύνθημα: «Θεέ μου κάνε μου ένα χατίρι, να βγεί αλήθεια ένα όνειρο τρελό, μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας, τον Θρύλο μας στον τελικό».
“Υπάρχουν πράγματα που έχουν κάνει και δεν τα έχει μάθει κανείς” Τρελάθηκα όταν το άκουσα. Δείχνει πως ο Ολυμπιακός λαός, γενιά με τη γενιά, δεν ξεχνάει ούτε στιγμή αυτά τα παιδιά. Αν γυρίσω 24 χρόνια πρίν, θυμάμαι οτι όλος ο αθλητικός κόσμος (ανεξάρτητα από ομάδα και χρώμα) είχε συγκλονισθεί. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, προσέφερε αρκετό αίμα στο νοσοκομείο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, μαζί και όλη η ομάδα του Ολυμπιακού. Απο τους πρώτους ήταν ο Κυράστας και ο Καραβίτης. Η κυρία Λόλα Νταϊφά ήταν, είναι, και θα είναι πάντα κοντά στις οικογένειες των θυμάτων, όπως επίσης και οι Σωκράτης και Πέτρος Κόκκαλης (υπάρχουν πράγματα που έχουν κάνει και δεν τα έχει μάθει κανείς).
“Αν η πόρτα ήταν κλειστή ή ανοικτή μόνο εμείς ξέρουμε” Αυτή είναι η πιό ουσιαστική βοήθεια και η πιό αληθινή. Τότε τα χρήματα και οι 350 χιλιάδες που έδινε στις οικογένειες η κυβέρνηση, ήταν ένα τίποτα. Τι να κάνουν τα λεφτά σε μία μάνα μπροστά την απώλεια του παιδιού της;;; Δυστυχώς κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει υπεύθυνα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία. Η ανάκριση δεν είπε ποτέ, επίσημα, αν η πόρτα ήταν κλειστή ή ανοικτή, μόνο εμείς που ποδοπατηθήκαμε, χάσαμε τις αισθήσεις μας για αρκετή ώρα, την αναπνοή μας την ίδια, ξέρουμε την αλήθεια και είναι ντροπή μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία να την κρύβουμε.
Οργή και θυμός
Θύμωσα, και η οργή μου ξεπερνάει τα όρια όταν (ακόμα και τώρα), διαβάζω σε διάφορα βιβλία ότι η πόρτα ήταν ανοικτή. Σήμερα, αυτά που βλέπουμε και ακούμε εις βάρος των θυμάτων της Θύρας 7, αυτή η ιεροσυλία που διαπράττεται απο κάποιους υπάνθρωπους, είναι απαράδεκτη. Ξέρω, ότι κάθε ένας που βρίζει τους νεκρούς της Θύρας 7, θα το βρεί μπροστά του, αν δεν το έχει ήδη βρει. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είναι αυτό που αισθάνομαι. Καλά όλα, καλές οι ομάδες, οι οπαδοί, αλλά το σημαντικότερο είναι να μη γίνονται τέτοια πράγματα, και ο καθένας να γυρίζει σπίτι του αρτιμελής. Να πηγαίνει, αλλά να γυρίζει κιόλας.
Ο Λίνγκαρντ βρήκε δίχτυα, ο Ντε Χέα έκανε μεγάλες επεμβάσεις και μέχρι τις καθυστερήσεις η Μάντσεστερ ήταν μια ανάσα από το μεγάλο τρίποντο, στο γήπεδο όπου είχε μόλις μια νίκη στις
Μετά τη λήξη της αναμέτρησης του Ατρομήτου με την ΑΕΚ (1-0), περίπου πενήντα οπαδοί των φιλοξενούμενων που βρίσκονταν στις κερκίδες του γηπέδου του Περιστερίου, μπήκαν στον περιβάλλοντα χώρο, σπάζοντας τις
πόρτες της Θύρας 1 και κατευθύνθηκαν προς τη Θύρα 7 που βρίσκονταν οι οπαδοί του Ατρομήτου.
Κρατώντας στα χέρια τους ό,τι έβρισκαν μπροστά τους κινήθηκαν απειλητικά, όμως η επέμβαση της Αστυνομίας ήταν έγκαιρη και απέτρεψε τα χειρότερα, ενώ έγιναν δύο προσαγωγές. Να σημειωθεί ότι ο Χρήστος Αραβίδης έσπευσε άμεσα στο σημείο και προσπάθησε να ηρεμήσει τους φιλάθλους της ομάδας του. ΔΕΙΤΕ ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ
Για την 17η αγωνιστική της Basket League ΣΚΡΑΤΣ, ο Άρης νίκησε εύκολα το Λαύριο με 82-68, έχοντας για κορυφαίο τον Οκάρο Ουάιτ (17π., 8ρ., 5ασ.). Οι "κιτρινόμαυροι" παραμένουν στην 4η θέση της βαθμολογίας.
Ο MVP
Ο Οκάρο Ουάιτ ήταν ο κορυφαίος παίκτης της αναμέτρησης. Ο Αμερικανός φόργουορντ ολοκλήρωσε την αναμέτρηση μετρώντας 17 πόντους με 2/2 βολές, 6/8 δίποντα και 1/2 τρίποντα, μάζεψε 8 ριμπάουντ και 5 ασίστ σε 25΄ συμμετοχής.
Που κρίθηκε το παιχνίδι
Το παιχνίδι κρίθηκε στο ξεκίνημα του τρίτου και τετάρτου δεκαλέπτου όπου ο Άρης εκτόξευσε τη διαφορά σε διψήφιο αριθμό, βρίσκοντας ρυθμό στο παιχνίδι του.
Ο στατιστικό που ξεχώρισα Το κάκιστο ποσοστό ευστοχίας που είχε στα δίποντα το Λαύριο, έχοντας ποσοστό 33% (13/39), χάνοντας πολλά σουτ κοντά στο καλάθι.
Το ματς Οι δύο ομάδες ήταν άστοχες στις πρώτες τους προσπάθειες, χάνοντας αρκετά σουτ με τον Άρη να προηγείται με 9-4 στο 7'. Με τρίποντο του Πελεκάνου οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν με +7 (13-6), με το 13-8 να είναι το σκορ του δεκαλέπτου.
Οι "κιτρινόμαυροι" βρήκαν ρυθμό στην δεύτερη περίοδο και χάρη στο τρίποντο του Κοέν και ακολούθως με το καλάθι του Σίμτσακ, προηγήθηκαν με +10 (20-10) στο 12'. Στη συνέχεια, όμως, το Λαύριο αντέδρασε και χάρη στα τρίποντα του Περράκη μείωσε σε 20-18, ενώ στο 15' με σερί πόντους από τον Κέσελ προηγήθηκε με σκορ 22-23. Στη συνέχεια, όμως, οι γηπεδούχοι αντέδρασαν, πηγαίνοντας στα αποδυτήρια με σκορ 39-33, έχοντας για μπροστάρη τον Χάγκινς.
Στην τρίτη περίοδο, ο Άρης στο 23' εκτόξευσε την διαφορά στο +13 (47-34) ύστερα από τρίποντο του Πελεκάνου, με τον Μούρτο στο 28' να διατηρεί στο +13 (57-44) τους γηπεδούχους. Στο τέλος του δεκαλέπτου, οι "κιτρινόμαυροι" βρέθηκαν να προηγούνται με 61-52.
Στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Άρης κυριάρχησε στην αναμέτρηση, βρήκε ρυθμό και στο 35' εκτόξευσε το προβάδισμα του στο +16 (72-56) ύστερα από τρίποντο του Ξανθόπουλου. Το Λαύριο δεν μπορούσε να αντιδράσει με τους "κιτρινόμαυρους" να φτάνουν στο τέλος στη νίκη με 82-68.
Δίχως προβλήματα ή τραυματισμούς ένας παίκτης δεν θα παίξει στο ματσ με τον ΠΑΟΚ. Ο παίκτης αυτός που δεν θα παίξει στο ματσ με τον Παοκ (7-2-2016) θα είναι ο
Η βράβευση του Φορτούνη, ενός από τους καλύτερους ασιστ που έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό. Έχει βάλει τα πιο πολλά γκολ στην Super League και του αξίζει. Το βραβείο αυτό θα θέλει να αποδείξει ότι του αξίζει και στο σημερινό παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Ο Φορτούνης τα τελευταία χρόνια που βρίσκεται στον Θρύλο έχει καταλάβει ότι
